Η συστηματική εξερεύνηση του σπηλαίου ξεκίνησε το 1949 από το ζεύγος Ιωάννη και Άννας Πετρόχειλου. Το σπήλαιο σχηματίστηκε από την επίδραση του ποταμού Γλυφάδα. Στο σπήλαιο ανακαλύφθηκαν ευρήματα που μαρτυρούν ότι ήταν κατοικήσιμο από το 6000 πΧ. H φυσική είσοδός του ήταν στο επίπεδο της θάλασσας, αλλά για να διευκολυνθεί η πρόσβαση διανοίχτηκε τεχνητή είσοδος. Mέχρι σήμερα έχουν εξερευνηθεί περίπου 11.000 μέτρα διαδρομών από τα οποία ένα μικρό τμήμα είναι χερσαίες. Στο εσωτερικό του σπηλαίου η θερμοκρασία είναι σταθερή στους 17 °C, ενώ το κύριο χαρακτηριστικό του είναι οι μεγάλοι και οι πολύχρωμοι σταλαγμίτες του που έχουν ενωθεί με το βυθό του σπηλαίου, αλλά και σταλακτίτες που παριστάνουν μορφές ζώων ή ανθρώπων.

Πρόκειται για υπόγειο ποτάμι σε ενέργεια με λιμναίο δρόμο,συνολικού μήκους 3000 περίπου μέτρων , με δύο παράλληλους πλοκάμους. Μέχρι σήμερα εχουν εξερευνηθεί περίπου 17.700 τ.μ..Το σπήλαιο ήταν γνωστό στους ντόπιους , απο τα παλαιότερα χρόνια, αλλα συστηματική εξερεύνησις του άρχισε να γίνεται το 1950 απο την Ελληνική Σπηλαιολογική Εταιρία.

Το σπήλαιο της Βλυχάδας είναι η θαυμασιώτερη καλλιτεχνική αποκάλυψη που η φύση φιλοτέχνησε στο διάστημα εκατομμυρίων χρόνων για να προσφέρει στα έκθαμβα μάτια του ανθρώπου τα πιο περίεργα δημιουργήματα, φαντασμαγορικές συνθέσεις, που η πιο ιλιγγιώδης φαντασία δε θά μπορούσε να συλλάβει. Εκείνος που αντικρύζει αυτό το ανεπανάληπτο καλλιτεχνικό θέαμα μένει εκστατικός. Τα υπέροχα αυτά μαρμάρινα μπουκέτα των σταλαχτιτών και σταλαγμιτών είναι η αποθέωση μιας αισθητικής τελειότητας που εγγίζει τα όρια της οφθαλμαπάτης. Είναι τόσο ρευστά τα όρια ανάμεσα στο όνειρο και τη πραγματικότητα, που αισθάνεσαι την ανάγκη να ψαύσεις την επιφάνεια της πέτρας, να νιώσεις με την αφή την υλική υπόσταση αυτών των έργων, για να απαλλαγείς από την αίστηση της αυταπάτης και την φευγαλέα και ονειρική παραίστηση που σε μεταρσιώνει.

Μέχρι τώρα εξερευνήθηκε έκταση άνω των 10.000 τ.μ. και στολίζεται από σταλαχτίτες και σταλαγμίτες, οι οποίοι σχηματίζουν επιβλητικές κολόνες και περιλαμβάνει πλήθος από στοές και θαλάμους.

Στο πυθμένα του σπηλαίου ρέουν τα νερά του υπόγειου ποταμού Γλυφάδα, στον οποίο οφείλεται ο σχηματισμός τού σπηλαίου, ο οποίος σε μερικά σημεία φαρδαίνει και γίνεται λίμνη. Αν και η κοίτη του τώρα έχει αλλάξει ολόγυρα υπάρχει πάντοτε ο θαυμάσιος διάκοσμος από τους πολύχρωμους σταλακτίτες, σταλαγμίτες και κολόνες. Η κοίτη του, από ασβεστόλιθο που έχει μεταμορφωθεί σε μάρμαρο, διανοίγεται σε δυο κεντρικούς παράλληλους διαδρόμους με πολλές διακλαδώσεις

Για την εύκολη περιήγησή του, ανοίχτηκε τεχνητή είσοδος πλάτους 100 μ. αριστερά της φυσικής, και σε μήκος 1.000 μ. από την είσοδό του συνδέθηκαν με τεχνητή σήραγγα οι δύο παράλληλοι διάδρομοι, ώστε η τουριστική διαδρομή να διαγράφει κύκλο.

Το μήκος των διαδρόμων του σπηλαίου που είναι τουριστικά αξιοποιήσιμο, ως σήμερα, φτάνει τα 3.100 μ. από τα οποία μόνο 300μ. είναι ξηρά. Στη συμβολή του υγρού και του ξηρού τμήματος, στο βυθό, βρέθηκαν οστά προβοδιού και προϊπποποτάμου.

Σταγόνα – σταγόνα από ανθρακικό ασβέστιο, σύμφωνα με το φυσικό νόμο, δημιουργήθηκαν σταλακτίτες και σταλαγμίτες κατάλευκοι, ροζ, χνουδωτοί, κόκκινοι, κολώνες γκρίζες ή λευκές, συνθέτοντας το καταπληκτικό διάκοσμο του σπηλαίου.

Η διαδρομή μέσα στο παραμυθένιο αυτό κόσμο κρατάει περίπου τρία τέταρτα και απολαμβάνουμε τη Πρώτη Σάλα με το μανδύα του Ποσειδώνα, τη Νεκρή Πολιτεία, το Σταυροδρόμι με τις Νηρηίδες και το λευκό αρκουδάκι, τη Λίμνη των Ωκεανίδων με το πέτρινο δάσος και τον υπέροχο σταλαγμίτη της μικρής θημωνιάς.

Ακολουθούν κομψοτεχνήματα μοναδικής ομορφιάς όπως ο Επισκοπικός θρόνος, το πέλμα του Ποσειδώνα, ο πέτρινος κρίνος και μια εκκλησιαστική διάβαση με το πολυέλαιο και τον άμβωνα, η σάλα του Δυρού με τις αρχαίες Ελληνικές χλαμύδες, τα Ροζ και Λευκά διαμερίσματα με την άρπα, το βασιλικό εξώστη, τη πύλη και τη κρεμασμένη αλεπού και στο τέλος της δεξιάς διαδρομής το παρεκκλήσι.

Στη συνέχεια ένα τεχνητό πέρασμα προς αριστερά μας οδηγεί στη Θάλασσα των Ναυαγίων, με το βουλιαγμένο καράβι, συνεχίζουμε στη σάλα Χρυσή βροχή, στη Σοκολατένια Σάλα, στη Κόκκινη Σάλα, ενώ μέσω ενός καναλιού αντικρίζουμε το Πύργο της Πίζας και απέναντί του τη Φάτνη του Χριστού.

Άναυδοι οδηγούμεθα στη σάλα Μεγάλος Ωκεανός, μήκους 160μ. και ύψους 30μ., με το μεγάλο δίσκο και τα αναρίθμητα κρόσσια και την Ονειρεμένη Λίμνη, στην οποία βρίσκεται η εκβολή του ποταμού προς τη θάλασσα, ενώ στο πλαϊνό τμήμα ξεπροβάλλει η Γοτθική Σάλα και ολοκληρώνεται η λιμναία διαδρομή.

Στο χερσαίο τμήμα που ακολουθεί, βαδίζουμε σε μονοπάτι ανάμεσα στ διάκοσμο και παρατηρούμε το Μνημείο του Αγνώστου Ναύτη, τα ανάκτορα του Πλούτωνα, το Πέτρινο Δάσος και τα Νούφαρα.

Έχει 18° θερμοκρασία χειμώνα – καλοκαίρι, με δάπεδο ελάχιστα ψηλότερα από τη στάθμη της θάλασσας και το μεγαλύτερο μέρος της επιφάνειάς του σκεπάζεται από νερό, πού διευκολύνει την επίσκεψη με βάρκες.

Το μέγιστο βάθος των νερών του είναι 15,5 μ. και η θερμοκρασία τους 12° . Η σκληρότητά τους είναι στην επιφάνεια 90° , στο μέσο 180° και στο βυθό 290° .

Κάτω από την είσοδο του σπηλαίου είναι ο όρμος Διρού με τις κάτασπρες κροκάλες και τα κρυστάλλινα νερά

Πρόκειται για υπόγειο ποτάμι σε ενέργεια με λιμναίο δρόμο,συνολικού μήκους 3000 περίπου μέτρων , με δύο παράλληλους πλοκάμους. Μέρχι σήμερα εχουν εξερευνηθεί περίπου 17.700 τ.μ..Το σπήλαιο ήταν γνωστό στους ντόπιους , απο τα παλαιότερα χρόνια, αλλα συστηματική εξερεύνησις του άρχισε να γίνεται το 1950 απο την Ελληνική Σπηλαιολογική Εταιρία Σταλαχτίτες κατάλευκοι, παραπεσματοειδείς, ροζ χνουδωτοί η κατακόκκινοι, γκρίζες η κατάλευκες κολόνες και αλαβάστρινα αραβουργήματα στους τοίχους και τις οροφές

ΣΠΗΛΑΙΑ ΔΥΡΟΥ Θέση